Најсрамниот чин

 “И плукаа на Него и, како ја зедоа трската, Го удираа по главата. А кога Го исмеаја, Му ја соблекоа багреницата, Му ги облекоа Неговите алишта и Го поведоа на распнување.“ (Матеј 27, 30-31)   

Прости им Господе, не знаеја што прават. И онака нечовечко однесување кое ќе биде запрепастувачко и кога би било насочено и кон од подолните видови битија, суштества со малку разум за сепак да се зачудат зошто некој го прави тоа во нивни правец и врз нивна глава, а камоли човек кон човека, и уште повеќе човек кон Господа. Подигнало ли рака полна со гнев и иронија созданието кон Создателот несвесно дека во периодот на неговото создавање е употребено повеќе љубов од количеството на сите води наспроти неколкуте капки гнаслива плунка, и употребено поголема љубов од густината на сите шуми наспроти една трска првично засадена не со цел да угнетува. Да знаеја што прават би пропаднале во земјата кутрите, под услов и таа да би ги примила, и не по нејзина волја, а замолена да ја отвори својата утроба и им направи гробови како што им доликуваат и од каде ќе продолжи виежот на црвот ненаситен. Да знаеја што прават ќе беа бесни на мајките кои ги родиле за да израснат во отпадок кој однесувајќи се отпадно го оскрнавија Најсветото што стапнало на земјата, Најсветлото што горело на небото и Најсилното што се појагнило за да ги поучи неверливите.

Кога Го исмеаја, како да беа сигурни во својата гордост и храброст и знаеја дека нема да се отвори небото и се насочат стотици громови врз нивните глави, дека нема да долетаат дванаесет легиони ангели и ги прободат со нивните мечови или дека нема да се појават од никаде милиони скакулци, болести и крвави реки за да ги изгризат, изјадат и удават нивните невредни тела. Го немаа Божјиот страв и последиците од Него кои му помогнаа на човекот да се покае за отпадот и обнови во Образот само преку Кој се стигнува на Небесата. Ниту се загледаа во Неговите очи кои и, ако се земе во предвид нивната заслепеност од власта која кратко ја имаа, иако Божји не ги препознаа, ниту ја идентификуваа брановидноста на случувањата во нив, тргнувајќи од промислата на Овој тогаш Богочовек да се создаде свет и му се додели на човекот водечка улога во него, да се претрпат разгаленоста и своеволноста на човештвото воопшто, да се уништи околината и повторно преуреди како лекција за неразумноста, па и на крај да се отфрли божественото и прифати страдалното тело само и само за исполнување на заветот. И онака багреница или не, Неговиот плашт невидлив ореол чие и крајче беше исцелително за крвотечение, чија ткаенина беше доволно да се допре и преземе дел од душата без маани или барем не бесцелната утеха дека тој контакт би бил едно од најубавите нешта што сте ги сториле во последните времиња, а за подоцна да сфатите дека тоа било и најубавото.

И Го поведоа на распнување. Ако правдата се дефинира како казна за отстапниците од одредените критериуми кои за мнозинството се правилни, тогаш нема логика во пресудата за Голгота. Ако пресудата беше Крст заради престапи опишани во некој член од законот на мнозинството згрозено од одредени чинови, тогаш нема логика ниту во одлуката да се распне. Ако одлуката беше еднаква и за виновни и за невини, а не беше бидејќи Варава се измолкна на слобода, тогаш нема логика ниту во судот. Ако судот е независен од притисокот на посилното мнозинство, а не беше бидејќи Пилат ја калкулираше својата власт и нејзината одржливост на престолот, тогаш нема логика ниту во постапките на власта. Ако власта се делеше на Римска и првосвештеничка и двете беа нееднакво силни, но синагогата го победи императорот бидејќи сакаше да го заштити Бога од себе си, тогаш немаше логика Неговиот Син да се предаде на распнување. Ако веќе Го предадоа и се уверија дека не може Себе да се спаси како што спасуваше мнозина, тогаш немаше логика во Неговото воскресение. Но, тоа се случи и сé доби своја логика. Логично е да нема правда на земјата, одлуката и пресудата за Голгота да бидат позајмени од сценариото на Мамона, судот да биде излажиран за јавноста, власта да помогне за да си потрае, Крстот да го распнува стариот човек, а Воскресението раѓа оној спасениот.